arrow_back

Komt een vrouw bij de bank...


Daar zat ze dan op maandagochtend bij mij aan tafel, geheel ontredderd. Het was pas een paar maanden geleden dat ze op dezelfde plek zat, nu alleen, destijds nog met haar man.

Nadat hij de diagnose uitgezaaide longkanker had gehad, hadden zij, mede op advies van hun arts, hun zaken alsnog geregeld. Naast een levenstestament hadden ze ook een testament laten opstellen. Daarbij was geregeld dat zij in ieder geval ongestoord kon doorleven. Tevens was een regeling opgenomen waardoor de heffing van erfbelasting werd geminimaliseerd en werd uitgesteld tot na het overlijden van de langstlevende. Na het overlijden van haar man had haar leven letterlijk “stilgestaan”. Echter, al snel bleek dat allerlei dingen geregeld moesten worden. Rekeningen moesten worden betaald, pensioenen geregeld, verzekeringen geïnd, noem maar op.

Het eerste wat mevrouw wilde regelen was het op haar naam zetten van de bankrekeningen, zodat zij ook de noodzakelijke betalingen kon doen. Groot was haar schrik en verbazing, toen de bankmedewerker zakelijk mededeelde dat zij eerst maar langs de notaris moest voor een verklaring van erfrecht. En daar zat ze dan vol onbegrip. Het was toch allemaal geregeld?

Ik probeerde haar vervolgens uit te leggen waarom zo’n verklaring nodig was. Een verklaring van erfrecht is een schriftelijke verklaring van een notaris, waarin wordt vermeld wie de erfgenamen zijn en wat de bevoegdheden van de erfgenamen zijn. Zo onderzoekt de notaris of er een 'geldig' testament is en vervolgens wie de erfgenamen zijn, enzovoorts.

Uitzoeken wie de erfgenamen zijn, hoeft toch niet zo moeilijk te zijn? En er is toch een langstlevende testament. Wat is het probleem, zou je zeggen? Allereerst zijn er nog veel langstlevende testamenten in omloop, waarvoor bij de uitvoering de medewerking van alle kinderen nodig is. Niet alleen als iemand overlijdt zonder echtgenoot en/of kinderen, is het soms een ingewikkelde klus om de erfgenamen op te sporen.

Maar ook als er wél kinderen zijn, kunnen zich er nog allerlei vreemde situaties voor doen. Zo weten we inmiddels dat ook in de hoogste kringen er nog weleens 'buiten de pot' werd gepist. Hadden wij onze eigen Prins Bernhard, zo hebben onze zuiderburen inmiddels (voormalig) Koning Albert die er ook moeite mee had zijn jonge heer in bedwang te houden, in aanwezigheid van vrouwen anders dan zijn eigen echtgenote.

Ook in mijn praktijk komt het regelmatig voor dat buitenechtelijke kinderen opduiken. Het zal je gebeuren dat je samen met je zus denkt dat je straks alles zult erven en er duiken ineens twee buitenechtelijke kinderen op, die via een afgedwongen DNA-onderzoek ook ineens toekomstig erfgenaam blijken te zijn. Ja, en een kwart (1/4) is toch echt minder dan de helft (1/2). In dit geval hebben we de “vader” geadviseerd zijn buitenechtelijke kinderen in een testament alsnog uit te sluiten als erfgenaam. Zouden ze toch iets willen, dan moeten zij een beroep op hun legitieme en bedraagt hetgeen zij alsnog krijgen 1/8 gedeelte.

Het is voor instanties dus erg belangrijk om te weten wie erfgenaam is en wie bevoegd is. Die beoordeling laten ze daarin graag over aan de notaris. Gevalletje van indekken simpelweg. Mochten er overigens mannelijke lezers zijn die twijfelen over het exacte aantal kinderen dat ze achterlaten…..? Wellicht nu al een idee eventueel buitenechtelijke kinderen uit te sluiten? Nb. uw vrouw komt het niet eerder te weten dan na uw dood…….



Reacties

Locatie