Zo middenin de jaarlijkse feestdagen, vroeger heette dat Kerst plus Oud en Nieuw, denk ik terug aan het afgelopen jaar. Privé was het een vreselijk jaar waar ik verder niet over zal uitwijden. Politiek gezien was het een interessant jaar met als optie om interessant in te wisselen voor vreselijk.

Als politiek verslaggever langs de zijlijn zie ik veel. Hoe politieke spelletjes worden gespeeld. Zowel in de politieke arena als daarbuiten. Hoe een heuse heksenjacht wordt opgezet. Met als wapen het lekken van vertrouwelijke stukken. Hoe gewone mensen zich laten verleiden tot meningen op sociale media die het woord onwaardig zijn. Beide woorden trouwens. Er is namelijk niks sociaals aan onfatsoenlijke en op het randje strafbare uitspraken.

Ik vind politiek ontiegelijk interessant. Maar soms… soms is het ook gewoon vreselijk.
Sommige politici laten zich werkelijk van hun slechtste kant zien in tijden van crises. Sterker nog: zij staan aan de basis van zo’n crisis en het is aan hen te danken dat het uit de hand loopt.
Wanneer loopt politiek uit de hand? Als iedereen wordt voorgelogen. Als vertrouwen wordt beschadigd. Als politici zich aanzienlijk beter voor doen dan ze zijn. Als mensen worden beschadigd. Als leugens het winnen van de waarheid. Als het ellebogenwerk wordt. Als het pluche zoveel macht geeft dat er niet meer waardig mee wordt omgesprongen.

De kern van politiek is dat er veel diplomatie en onderhandelingsruimte nodig is om het juiste te doen voor ons. De inwoners. De belastingbetalers. De opdrachtgevers.
Het betekent dat je als politicus soms gewoon je mond moet houden. Omdat je anders vertrouwen schendt. Omdat je anders iets erger maakt in plaats van beter. Omdat er bijvoorbeeld zoiets bestaat als een privacywet.

In het Alphense gemeentehuis heb ik het afgelopen jaar een aantal kwesties voorbij zien komen waarvan ik weet dat de bestuurders er hun best voor doen. Maar dat er over een aantal zaken niets gezegd kan worden. En ik zag dat een aantal andere bestuurders daar misbruik van maakte en mensen in diskrediet bracht.

Ik kan niet altijd opschrijven wat ik weet en wat ik vind. Omdat er zoiets als vertrouwen bestaat en bronbescherming en vooral omdat ik iets klip en klaar moet kunnen bewijzen. Wat dus niet kan als het gaat om vertrouwelijke stukken, gesprekken onder embargo en babbelen aan de bar met een wijntje in je hand.

Met de Kerst zat ik in het theater omdat ik betrokken ben bij de succesvolle voorstelling Scrooge in het Parktheater. Maar met Oud en Nieuw ben ik thuis. Alleen. Met mijn bubbels en mijn hapjes. Dan kan ik nadenken. Over het afgelopen vreselijke jaar. En misschien wissel ik dat vreselijk dan wel in voor interessant.