Ik vind Valentijnsdag helemaal niks. Het is niet eens een echte feestdag. In 2013 zei ik het al en ik ben niet van mening veranderd: ergens in de jaren negentig werd Valentijnsdag in Nederland een commercieel succes. Natuurlijk aangejaagd door de Amerikanen.

Ik ben erg voor tradities. Dat zal de leeftijd wel zijn. Iets met hang naar nostalgie.
Traditionele feesten zoals Pasen, Sinterklaas en Kerstmis heb ik aanzienlijk minder mee. Pasen zit er niet meer in sinds meneer Pastoor van de trappen werd gejaagd door mijn vader, Sinterklaas kwam niet verder dan een kartonnen doos met cadeautjes bij gebrek aan een echte Nederlandse familie en Kerstmis is naar god geholpen door mijn tweede echtgenoot.

Gelukkig is Valentijnsdag op z’n retour. Die wordt hier in de Randstad vanzelf ingehaald door het zuidelijke carnaval. In de winkels is er weinig van te zien. Behalve hier en daar een rode strik rond de onvermijdelijke doos bonbons of een hartje op een stok in een bos rode bloemen. En een paar olijk lachende in knalrode outfit gestoken dames op stelten met grote rode harten van Promolooks, die ook.

Online stikt het van geneuzel over Valentijnsdag. Valentijnstaarten. Valentijnskaarten. Valentijnswensen. Waar komt Valentijn vandaan. Het leukste vind ik dan een foto met de schedel van Valentijn versierd met bloemen in een glazen kistje. Lekker luguber.

Ik mis trouwens Valentijnsfilms op de tv. Niks geen Sound of Music of Titanic. Al zijn Bridget Jones en First Wives Club meer mijn ding.